Rozdział I

Tym razem będzie inaczej! – mówił każdy, kto miał tego dnia wrócić do szkoły. Wszyscy powtarzali wtedy: - Ten rok będzie zupełnie inny. Będę się uczyć, nie wpakuję się w kłopoty, rodzice będą ze mnie dumni. Każdy dzieciak mawiał tak każdego roku, łudząc się jeszcze tą nikłą nadzieją, że uda mu się dotrzymać złożonej sobie obietnicy. Żadne z nich nie miało w sobie jednak tyle samozaparcia, żeby osiągnąć chociażby jeden z tych celów. To był taki tradycyjny rytuał. Ludzie potrzebowali wyznaczyć sobie jakąś drogę, którą będą podążali, żeby następnie mogli z niej zboczyć i obwiniać się za swoją niesubordynację. Niewiele osób w tamtych czasach był fair wobec samego siebie i to właśnie przez to społeczeństwo zaczynało schodzić na psy. Tak przynajmniej uważała osoba, będąca na tyle uparta i dumna, żeby pokazać tym wszystkim kołkom, że istnieje co najmniej jedna istota na tym pokręconym świecie, która jest wstanie spełnić swoje postanowienia.

Ten rok będzie inny, ponieważ ja będę inna! – postanowiła, stając naprzeciw pociągu, który już za parę chwil miał ruszyć i zawieźć ją na cały kolejny semestr do szkoły. I nie myliła się ani trochę, bo jej przemiana zaczęła się już miesiąc temu. Każdy, kto zdołał ją rozpoznać, zbierał swoją szczękę z chodnika, wlepiając w nią wytrzeszczone, zdziwione ślepia. Może trochę zaszalała, ale przecież wewnętrzna przemiana musi mieć jakiś impuls z zewnątrz, a zmiana image’u była idealnym impulsem. Porównanie jej teraźniejszej wersji z tą, która istniała jeszcze dwa miesiące temu, było wręcz niemożliwe, bo te dwie dziewczyny różniły się sobą prawie wszystkim. Idealnie wyprasowaną spódniczkę zastąpiły obcisłe, czarne spodnie z dziurami, elegancką koszulkę i jej wspólniczki wyrzucono, a ich miejsce zajęły flanelowe koszule w kratę i jednolite podkoszulki, balerinki, które uciskały jej stopy, ale za to wyglądały uroczo, schowano głęboko, by można zrobić miejsce ciężkim glanom i znoszonym trampkom; cała jej szafa przez lato zmieniła się nie do poznania. Na twarzy zagościł o wiele bardziej widoczny makijaż, podkreślający jej kształtne usta i zielone oczy w kształcie migdałów, a rude kosmyki włosów wypadały z niedbałej fryzury, którą zrobiła w biegu.

- Lily? Lily Evans? – usłyszała swoje imię i zatrzymała się natychmiast. Jakkolwiek by się nie zmieniła, nazwisko pozostanie. Jednak czas zmienić to, co ludzie sobie myślą na jego dźwięk, pomyślała i odwróciła się w stronę osoby, która wypowiedziała te dwa słowa przypisane jej od urodzenia. – Merlinie, to ty!

- Tak, Dorcas. Też się cieszę, że cię widzę – odpowiedziała spokojnym, niskim tonem, a na jej twarz wkradł się niepostrzeżenie delikatny uśmiech. Żadna osoba w tym momencie nie byłaby zdolna do tego, by Lily się uśmiechnęła, żadna oprócz Dorcas Meadowes. Ta ładna – tak właśnie pewnego dnia nazwał ją Syriusz Black, gdy zapomniał jej imienia. I nie można mu było nie przyznać racji. Dor była wyjątkowo urodziwą dziewczyną. Miała niewiele ponad cal więcej od Lily, ale to nie przeszkadzało jej mówić o Evans per mała lub niziołek. Dziewczyna zlustrowała przyjaciółkę badawczym spojrzeniem swoich ciemnych, czekoladowych oczu, układając przy tym kształtne, pomalowane czerwoną szminką usta w kaczy dzióbek. Rudowłosa spojrzała na przyjaciółkę wyzywająco, a ta pokręciła energicznie głową, wprawiając tym samym w ruch swoje kasztanowe włosy, powiewające za nią delikatnie. Meadowes upuściła na ziemię swoją torbę wykonaną z połyskującej szmaragdem, smoczej skóry i rzuciła się z piskiem Lily na szyję. Evans objęła Dor i obie zaczęły skakać, krzycząc z radości. Dla normalnego przechodnia wyglądało to co najmniej dziwnie, a ci, którzy znali Lily z licznych stereotypów na jej temat, tym bardziej się dziwili. Evans nie była znana z publicznego okazywania pozytywnych emocji, a sytuacja z jej udziałem, w której ona i jej najlepsza przyjaciółka ściskały się pośrodku peronu wrzeszcząc na przemian „ale wyładniałaś”, „znowu urosłaś, małpo”, „zrobiłaś sobie pasemka?”, była wyjątkowo szokująca.

Historia przyjaźni Evans i Meadowes była bardzo zagmatwana. Obie spotkały się w Expresie do Hogwartu, kiedy to Lily szukała swojego przyjaciela Severusa i zaczepiła młodą Dorcas, by spytać czy przypadkiem go nie widziała. Znajomość dziewcząt nie zaczęła się dobrze. Panna Meadowes zaproponowała, że pomoże Lil znaleźć jej kolegę, a kiedy w końcu obie go zobaczyły, Dorcas zawołała: „Ej spójrz na tego chłopaka z olejem na głowie!” Evans poprzysięgła sobie, iż już nigdy nie odezwie się do tej dziewczyny, która obraziła jej najbliższego przyjaciela. Jednak los chciał inaczej i sprawił, że obie dziewczynki trafiły do jednego domu, a także do tego samego dormitorium i były na siebie skazane. Często się kłóciły i ich znajomość nie rokowała dobrze, aż do pewnego pamiętnego dnia, gdy w czwartej klasie podczas zajęć z eliksirów wydarzył się pewien wypadek. Te dwie dziewczyny zostały przydzielone do tego samego kociołka, z czego żadna się nie ucieszyła. Bez wątpienia nie było mowy o żadnej współpracy – każda z nich uważała, iż zrobi eliksir lepiej od tej drugiej (co oczywiście było nieprawdą w przypadku Dorcas). Kilka składników dodanych w złej kolejności i nadmiernej ilości, zbyt duży płomień i nim się obejrzały, eliksir wybuchł gwałtownie, niczym kłótnia pomiędzy nimi. Gęsta ciecz przykleiła je do siebie tak mocno, że w żaden sposób nie mogły się od siebie oddzielić – nawet Slughorn,  profesor uczący tego przedmiotu, nie dał rady. Kolejny dzień musiały spędzić w skrzydle szpitalnym - razem. Wszyscy myśleli, że w tym czasie się wzajemnie wymordują, ale… Opuszczając komnatę uzdrowicielki, były już ze sobą nierozłączne. Oczywiście nie była to przyjaźń idealna – często się kłóciły, prawie we wszystkim miały odmienne zdanie, ale więź, która je łączyła, była bardzo silna.

- Na moją różdżkę! Nie wierzę własnym oczom – mruczała pod nosem Meadowes, oglądając rudowłosą z każdej możliwej strony. – Coś ty ze sobą zrobiła? Gdyby nie fakt, że znamy się już sześć lat, nie rozpoznałabym cię.

- I chyba o to chodzi, co nie? – westchnęła Lily, wywracając oczyma, a na jej twarzy wykwitł chytry uśmieszek. – Stara, przykładna, nudna Lily Evans odeszła w niepamięć. Od dziś masz do czynienia z kimś zupełnie nowym, kochana!

- Radykalnie. – Kiwnęła głową z uznaniem i przytuliła swoją przyjaciółkę. Miała zamiar ją wspierać w każdym pomyśle, który nie był sprzeczny z jej poglądami. A odrobina szaleństwa przyda się każdemu – zwłaszcza Evans.

- Widziałaś gdzieś resztę? – spytała Lily, rozglądając się po peronie 9¾ , ale nigdzie nie ujrzała pozostałych Gryfonek z szóstego roku. Powinny dołączyć do nich jeszcze: Mary McDonald, Marlena McKinnon oraz Alice Cambell. Dorcas również okręciła się dookoła, po czym wzruszyła ramionami.

- Nie mam bladego pojęcia, gdzie są. Zajmijmy lepiej przedział, bo znowu będą narzekać.

Mimo wczesnej godziny niełatwo było znaleźć wolne miejsce. Spora liczba uczniów postanowiła przyjechać na peron wcześniej i tak jak dwie przyjaciółki, zająć siedzenia w pociągu. Oczywiście wielu pierwszaków zamiast usiąść razem, siadywało osobno, pochłaniając niepotrzebnie miejsce. Strasznie irytowało to starszych uczniów, a zwłaszcza takich, którzy nie mieli serca wygonić młodzików z przedziału. Lily i Dorcas przeszły już połowę pociągu, ale nadal nie zauważyły żadnego wolnego miejsca.

- Te pierwszaki to jakaś plaga – westchnęła Dorcas, zaglądając przez szybę i wskazując palcem na chłopca siedzącego samotnie w przedziale. Lily odsunęła przyjaciółkę i weszła do przedziału.

- Cześć, jestem prefektem Gryffindoru. To twoja pierwsza podróż do Hogwartu? – spytała uprzejmie Lily, a chłopiec przytaknął. – Widzę, że siedzisz tu całkiem sam, to niedobrze. Właśnie zaprzepaszczasz okazję na nawiązanie znajomości, które mogą i pewnie będą trwać całe życie. Czysta głupota! Ja na twoim miejscu nie siedziałabym tu tak sama jak patyk, tylko znalazła kogoś ze swojego rocznika i spróbowała się zaprzyjaźnić. Rozumiesz, takie zachowanie, jak twoje, z pewnością okaże się bardzo niekorzystne, może prowadzić do całkowitego odseparowania od społeczeństwa, którego następstwem może być depresja, a także nerwica, bóle głowy i paranoiczny strach przed drugim człowiekiem. Rozumiesz mnie, prawda? – Na twarzy chłopaka malowało się niezrozumienie. Najwidoczniej nie był na tyle rozgarnięty, żeby pojąć o co chodziło Lily, która chciała załatwić sprawę ugodowo. Evans pokręciła zrezygnowana głową i rozmasowała skroń. – Powiem jaśniej… Zmykaj stąd, to nasz przedział.

            Dzieciak spojrzał na nią z przestrachem, po czym chwycił swój kufer i potykając się kilkakrotnie wybiegł z przedziału. Meadowes z piskiem wskoczyła na siedzenie przy oknie, gdy tylko chłopiec zniknął i wlepiła w nie swoje spojrzenie.

- Więc to się z tobą działo przez całe wakacje – stwierdziła Dor, nie mogąc przestać przyglądać się swojej przyjaciółce. Wyglądała zupełnie inaczej, niż ją zapamiętała. Ta Lily Evans nie była już tamtą Lily. – Nie odpisywałaś na moje listy, bo bawiłaś się w przebieranki.

- Potrzebowałam spędzić trochę czasu sama ze sobą. – Evans wzruszyła ramionami i wpatrzyła się w widok za oknem. Wiedziała do czego zmierza Dorcas, ale ona nie miała zamiaru poruszać tego tematu. Teraz, kiedy wszystko zaczęła sobie powoli układać, wszyscy będą próbować wypytać ją o każdy szczegół.

- Szkoda. Gdybyś się odzywała do mnie, to może zabrałabym cię do Doliny Godryka.

- Mówisz tak, jakbym w ogóle chciała tam być – prychnęła Ruda, mierząc przyjaciółkę spojrzeniem. Ta wywróciła jedynie oczami tak, jak to miała w zwyczaju. Dorcas od zawsze tak robiła, gdy decydowała się przemilczeć czyjąś wypowiedź lub zachowanie.

- Zapomniałam, że wszystko, co związane z Jamesem Potterem, to czyste zło.

- Otóż to, skarbie – zgodziła się Lily, kładąc nogi na siedzeniu obok, podczas gdy Dorcas po raz tysięczny przyglądała się jej badawczo.

- Jednak nie zmieniłaś się aż tak.

***

Dolina Godryka, wakacje 1976 r.

            Dolina Godryka zaliczała się do niewielu miejsc w Wielkiej Brytanii, gdzie czarodzieje i mugole żyli ze sobą w całkowitej zgodzie – było tak pewnie dlatego, że ci drudzy nie mieli najbielszego pojęcia o tym, kim są ich sąsiedzi, a z kolei ci pierwsi nie nadużywali swoich zdolności i nie chełpili się nimi. Drugą zaletą tego miejsca był jego niewątpliwy urok, urzekający każdego człowieka, który postawił stopę w dolinie. Zresztą to oczywiste, bo niby jak wioska nazwana na cześć jednego z najwybitniejszych czarodziejów, współzałożyciela Hogwartu, Godryka Gryffindora, mogłaby nie być wspaniała?

            Miasteczko nie było duże, należało do tych niewielkich, gdzie każdy zna każdego. Życie mieszkańców krążyło wzdłuż głównej ulicy, po obu stronach której stały wiejskie domki, a na trawnikach przed nimi bawiły się dzieci. Pośrodku tejże ulicy było skrzyżowanie, a właściwie coś na jego wzór – mały placyk, centrum Doliny Godryka, na środku którego stała fontanna, dająca wszystkim upragnione ochłodę w dni tak ciepłe jak ten. A ten dzień był wyjątkowo upalny, biorąc pod uwagę klimat panujący w Anglii. Słońce lśniło wysoko na bezchmurnym niebie, a jego promienie ogrzewały chodniki, po których spacerowali spoceni mieszkańcy. Było tak gorąco, że nawet ptaki zaprzestały swoich koncertów i odfrunęły w celu znalezienia cienistego schronienia. W miasteczku zapanowała cisza… Jednak nie całkowita, bo Dolina Godryka nie mogła zaznać spokoju, gdy pewien łobuziak wracał na wakacje do domu.

            Wysoki chłopak o kruczoczarnych, rozwianych włosach biegł ile sił w nogach w kierunku fontanny, obejmując obiema rękoma papierową torbę na zakupy i uważając, by spoczywające na wierzchu jajka się nie potłukły. Okrągłe okulary niebezpiecznie podskakiwały na czubku jego nosa, który co chwile marszczył, jakby miało to zapobiec utraceniu szkieł. James Potter – bo tak nazywał się ów sprinter – nie narażałby tak nienarodzonych kurcząt i swoich okularów, gdyby nie było to konieczne. Konieczne jednak było, bo od tego, czy dobiegnie do fontanny, zależał jego honor – a właściwie to od tego, czy dobiegnie do niej w odpowiednim momencie. Dokładnie tak, a wszystko zaczęło się od tego, że jego najbliższy przyjaciel zawołał:

- Kto pierwszy przy fontannie!

            Oczywiście wyścig okazał się niesprawiedliwy, bo to James musiał nieść tę cięższą torbę, podczas gdy Syriusz Black trzymał bagaż z mniej delikatnymi delikatesami. I choć Potter był o wiele bardziej wysportowany i muskularny niż biegnący przed nim arystokrata, koniec końców musiał przegrać tę nierówną walkę.

            Okrzyk zwycięstwa, jaki wydał z siebie Black, dostawszy do dolinowego wodopoju, był tak głośny, iż pomylić go było można z dźwiękiem rogu, który rozbrzmiewa podczas polowania, gdy łowcy złapią już swoją zwierzynę. Natomiast jego absurdalny taniec, którego ruchy mogłyby mówić, że chłopak otrząsa się z mrówek, chodzących po jego ciele, przyciągnął uwagę wszystkich, którzy zdołali dostrzec ten teatrzyk. A Syriusz nie przestawał robić z siebie głupka, bo uwielbiał być w centrum uwagi. Nawet kiedy James dotarł do mety i w końcu poprawił swoje okulary, jego przyjaciel zamiast się uspokoić, naigrywał się z przegranego jeszcze bardziej.

- Gdybyśmy byli na miotłach, nie miałbyś ze mną szans – warknął Potter, odkładając zakupy na murek otaczający fontannę i przysiadł na nim obrażony.

- Właśnie, Rogasiu! Gdyby… - Black wyszczerzył się szeroko, co wcale nie dodało mu uroku, a jedynie odzwierciedliło jego głupotę.

            Syriusz Black był dziedzicem arystokratycznego rodu o starożytnej historii i szlachetnych tradycjach – no właśnie, był, bo niedawno został wydziedziczony i stracił wszystkie prawa do majątku, jaki posiadała jego rodzina. Każdy normalny człowiek w takiej sytuacji załamałby się, ale Syriusz do normalnych nie należał – on cieszył się z takiego obrotu spraw. Mimo wszystko było coś, czego rodzina nie mogła pozbawić arystokraty, mianowicie jego szlachetnych rysów twarzy. Wszyscy czarodzieje wiedzieli, że Blackowie z pokolenia na pokolenie dziedziczyli swoją piękną urodę, która zachowała się w tym rodzie tylko i wyłącznie dlatego, że każdy członek tej rodziny był czystej krwi. Syriusz pod tym względem nie odbiegał od reguły. Miał szlachetny podbródek Blacków, wystające kości policzkowe Blacków, lśniące i aksamitne, sięgające ramion hebanowe włosy Blacków, przeszywające spojrzenie stalowo-szarych oczu Blacków, długie palce Blacków, również poruszał się z wrodzoną gracją Blacków – dodając do tego wszystkiego jego niepowtarzalny charakter, cięty język, pierwotną żądzę buntu, pociąg do kobiet, niebanalny rozum i umiejętność robienia wszystkim dookoła żartów. W rezultacie otrzymywało się największego Casanovę Hogwartu. Nic więc dziwnego, że spora – nawiasem mówiąc ogromna – liczba dziewcząt mniej lub bardziej skrycie podkochiwała się w nim. Nie żeby James był o to zazdrosny, bo choć wyglądem zupełnie różnił się od przyjaciela, nie mógł narzekać na brak adoratorek. Znalazły się dziewczęta, których również było niemało, wolące wysokiego, dobrze zbudowanego gracza Quidditcha o ciepłym spojrzeniu orzechowych oczu, burzy czarnych włosów i mocno zarysowanej szczęce, który był mniej arogancki, ale za to równie zabawny i inteligentny, co – jak lubił go nazywać James – wypieczony arystokratyczny kundel. Właściwie to ta dwójka równocześnie zajmowała miejsce bożyszcza hogwarckich dam i mało kto mógł się z nimi równać.

- Przestań się wygłupiać, Łapo! – zawołał Potter, odpychając chłopaka, który właśnie chciał go przytulić na pocieszenie. – Musimy poważnie porozmawiać.

- Oho, ale mnie nastraszyłeś! Patrz jak się trzęsę. – Syriusz zaczął wymachiwać swoimi kończynami we wszystkie strony tak, jakby nagle dostał napadu padaczki. Chwilę kontynuował swoje wygłupy, aż zorientował się, że Potterowi wcale nie jest do śmiechu i tylko przygląda mu się z poważną miną, która rzadko gościła na jego twarzy. – Co się stało?

- Dzisiaj mijają już dwa tygodnie od kiedy u mnie zamieszkałeś, a wakacje niedługo się kończą. Wiesz co mam na myśli, prawda?

- Nie no, Rogaty! Chyba nie masz zamiaru mnie wywalić na zbity pysk… - jęknął rozpaczliwie Black, nie spuszczając wzroku z przyjaciela.

- Ty naprawdę jesteś durny. Miałem na myśli imprezę i to taką gigantyczną, jakiej ta mieścina jeszcze nie widziała i będzie pamiętać przez dekady! – wykrzyknął okularnik, uśmiechając się łobuzersko.

- To ja rozumiem, bracie! – zawtórował mu Syriusz, a w głowie zaświtały mu już tysiące pomysłów, które mógłby wykorzystać w związku z planowaną balangą. – Zaprosimy samą śmietankę towarzyską!

- Trzeba natychmiast napisać do Petera i Remusa – postanowił James.

- I do dziewczyn, Dorcas i Mary z pewnością sproszą swoje śliczne koleżanki – dodał Syriusz, zacierając ręce. Co jak co, ale bajerować dziewczyny to on umiał i bardzo to lubił.

- Łapo, myślisz, że Evans przyjedzie? – spytał nagle James, a Black przestał się cieszyć, bo choć Rogacz był najbliższym jego sercu przyjacielem to akceptował go w pełni, mimo że miał sporą wadę - a właściwie to kolosalną - była nią właśnie wspomniana dziewczyna.

- Nie wiem, Rogaś. Od początku wakacji nikt nie miał z nią kontaktu – odpowiedział całkowicie szczerze Black i klepnął przyjaciela po ramieniu. – Choć, zaniesiemy te zakupy starej Bagshot i zaczniemy planować naszą małą zabawę.

- Zgoda, ale teraz ja biorę tę lżejszą torbę.

- Możesz sobie pomarzyć! – zawołał Black, a potem wystawił język w stronę przyjaciela, chwycił torbę  i pobiegł przed siebie. James pokręcił głową i biorąc resztę zakupów, ruszył za przyjacielem, krzycząc:

- Wracaj tu, kundlu!

Przyszła moja kolej na opublikowanie postu i napisanie kilku słów pod rozdziałem. Rozdziałem nie byle jakim, bo nie dość że jest on długo wyczekiwany to jeszcze pierwszy! Tak, tak, wrócił od bety - Bubblegum i możemy się nim z Wami podzielić. Ani ja, ani także Vivian nigdy nie miałyśmy w zwyczaju prosić Was o komentarze. Dla nas liczy się to, że czytacie nasze opowiadania. Jednak teraz byłybyśmy bardzo wdzięczne gdybyście podzielili się z nami swoją opinią na temat tego rozdziału. Dlaczego? Chcemy wiedzieć czy Was zainteresował i czy mamy dalej pisać. Ważne jest też dla nas to co o nim sądzicie, ponieważ my jesteśmy bardzo podekscytowane naszymi pomysłami, nowym opowiadaniem oraz tym, że piszemy razem i nie spoglądamy na nasze wypociny krytycznym okiem. Do tego jeszcze sam fakt, że piszemy razem - jak myślicie wychodzi to nam?
Dobra dość biadolenie... CZYTAJCIE, KOMENTUJCIE i DOBRZE SIĘ BAWCIE!
AT